Επικήδειος Χαιρετισμός στην Εξόδιο Ακολουθία του αειμνήστου Πρωτοψάλτου Μιχαήλ Μελάτη,

στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου, 12/5/2017

Του Πρωτ. Χαριλάου Παπαγεωργίου,
Προϊσταμένου του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου

«Καί εἶδον ὡς  θάλασσαν ὑαλίνην μεμιγμένην πυρί καί τούς  νικῶντας…ἑστῶτας  καί ἔχοντας  τάς  κιθάρας  τοῦ Θεοῦ. Καί ἄδουσι τήν ᾠδήν Μωϋσέως …λέγοντες∙ μεγάλα καί θαυμαστά τά ἔργα σου Κύριε ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ, δίκαιαι καί ἀληθιναί αἱ ὁδοί σου, ὁ βασιλεύς  τῶν ἐθνῶν. Τίς οὐ μη φοβηθῇ Κύριε  καί δοξάσῃ τό ὄνομά σου;  ὅτι μόνος ὅσιος,  ὅτι πάντα τά ἔθνη ἥξουσιν  καί προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου, ὅτι τά  δικαιώματά σου ἐφανερώθησαν ( Ἀποκ. Ιε΄ , 2-4)»

Μέσα  σέ μιά  κτίση ἀναστάσιμη καί λαμπροφοροῦσα, προπέμπουμε  σήμερα  στήν πανήγυρη τῶν πρωτοτόκων καί στό αἰώνιο Πάσχα τῆς  Βασιλείας, τόν ἡδύμολπο ὑμνωδό , τόν εὐπροσήγορο μυσταγωγό, τόν γλυκύφθογγο ἱεροφάντη, τόν μυστολέκτη τῆς ἱερῆς καθημερινότητάς μας, τόν ἄγγελό μας, τό δάσκαλό μας, τόν πρωτοψάλτη μας, τόν ἄνθρωπό μας, τόν Μιχάλη Μελέτη. Οἱ μέρες καί οἱ ὧρες  τῆς  ζωῆς του ἦταν μιά ἀκατάπαυστη μύηση στα μυστήριο τῆς εὐσεβείας, γιά ὅσους, πλήν τῶν οἰκογενῶν του, εἴχαμε τό προνόμιο νά ἀναπνεέουμε μαζί του τή ζείδωρη αὔρα τῆς ὑμνωδίας. Ἀπό παιδί ἀνέπτυξε τίς  μουσικές  του ἐφέσεις καί στόλισε τήν ψαλτική τέχνη μέ τό δωρικό, κατανυκτικό, μεγαλόπρεπο καί περίλαμπρο ὕφος, τό ὁποῖο ἦταν ἀπαύγασμα τοῦ κρυστάλλινου ἤθους του. Ἀνεβίβασε τό πρωτοψαλτικό  ἀξίωμα σέ  δυσθεώρητα ὕψη, γιατί  ἐπένδυε τά ἱερά ψάλματα μέ τήν λιγυρή  καί στιβαρή φωνή του, χωρίς φωνασκίες καί περιττούς λαρυγγισμούς, παρακινώντας σε κατάνυξη, ἀγαλλίαση, εὐλάβεια κι ἐνθουσιασμό.

Μέσα  στο μισοσκόταδο τοῦ κυριακάτικου ὄρθρου, ἐρχόταν ταπεινά νά  προσκυνήσει τίς εἰκόνες καί τά πόδια τοῦ Ἑσταυρωμένου, νά φορέσει, πάντοτε, τό ρᾶσο του, νά δώσει ἀσπασμό εἰρήνης μέ τους λειτουργούς καί ν’ ἀνέβει, μέ μεγαλόπρεπη σεμνότητα, στό πρωτοψαλτικό στασίδι. Ἡ διάθεσή του πάντοτε προσευχητική, τό βλέμμα του προσηλωμένο στήν ἀπόδοση τῶν ἱερῶν νοημάτων, ἡ στάση του σοβαρή, ἱεροπρεπής, διδακτική. Ὅλα ἐπάνω του μαρτυροῦσαν τήν εὐσέβεια, τή λατρεία, τόν θεῖο πόθο.

Ὁ Μιχάλης μας ἔψαλλε ὑπερκόσμια καί ἡ φωνή του γινόταν ὁ πόνος καί τό κλᾶμα τῆς  καρδιᾶς μας, ὅταν μᾶς προσκαλοῦσε νά ἰδοῦμε, μέ τῆς ψυχῆς τά μάτια, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, τά ἀλησμόνητα χαράματα τῶν Χριστουγέννων. Γινόταν ἡ φωνή τῆς ἀνθρωπότητας ὅλης, κάθε Μεγαλοβδομάδα, ὅταν συγκλόνιζε- ἀκόμη καί φέτος, μόλις ἕνα μῆνα πρίν - τά  τρίσβαθά μας, μέ  τό «Ἐξέδυσάν με τά ἱμάτιά μου». Μεταποιοῦσε τό θρῆνο μας σέ χαρά ἀναστάσιμη, ὅταν  ἔψαλλε μοναδικά κι ἀνεπανάληπτα τό «εἰς τό μνῆμα σε ἐπεζήτησεν».

Τί νά μνημονεύσουμε τούτη τήν ὥρα ἀπό τίς  στιγμές τῶν πανηγύρεων, τῶν ἀγρυπνιῶν, τῶν ἑορτῶν, τῶν ἱερῶν μυστηρίων,  ὅπου ἡ μουσική του αἰσθητική  μᾶς  φανέρωνε  ἕνα οὐράνιο μεγαλεῖο. Ναί! ὁ Πρωτοψάλτης μας ἦταν ἕνας οὐρανομύστης καί αὐτό θά  ἀντιλαλοῦν παντοτεινά οἱ θόλοι τῆς  λαμπρῆς ἐκκλησιᾶς  μας.

Και μετά, ὁ ὑπερκόσμιος γινόταν προσηνής κι ἀνθρώπινος, στοργικός  μέ τά  παιδιά του, τρυφερός μέ τά ἐγγόνια του, πρόσχαρος μέ τούς φίλους συμψαλμωδούς, συνεχίζοντας τή λειτουργία μετά τή λειτουργία, ὅταν στό ἀρχονταρίκι μας ἀπολαμβάναμε πνευματική ἀνάπαυση καί  φιλόθεη  ἀδολεσχία. Πόσο ὄμορφη ἦταν ἡ εὐλογημένη καθημερινότητά μας  μέ τήν ἐπιβλητική παρουσία τοῦ δασκάλου, πόσο σεβασμό  προκαλοῦσε στήν ψυχή μας ὁ δικός του σεβασμός στά μειράκια τῆς ἱερωσύνης καί τούς ἀετιδεῖς τῆς τέχνης τοῦ Δαμασκηνοῦ!

 Κάθε συνάντησή μας ἦταν ἕνας ἱερός βηματισμός στόν ἀπέραντο κόσμο τῆς ὑμνολογίας, μέ τήν ὁποία ὁ σοφός καί ἡδύλαλος Πρωτοψάλτης μας στόλιζε κάθε λόγο καί κάθε κίνησή του. Οὐδέποτε γνωρίσαμε ἄνθρωπο πού μιλοῦσε, ἐργαζόταν, δίδασκε καί κινοῦνταν,  ἄδοντας  τά  τραγούδια τοῦ Θεοῦ. Μέ ἀπόλυτη ὑπακοή στή Θεοτόκο, πλήρη, καθαρή καί τέλεια ἀφοσίωση καί αφιέρωση τῆς θελήσής του, τῆς σκέψης του, τῆς ψυχῆς, τῆς ὅλης ὑπάρξεώς του,  ὅλων τῶν δυνάμεών του, ὅλων τῶν πράξεών του, τῶν ἐλπίδων του καί τῶν προσδοκιῶν του  στόν Αναστάντα Θεάνθρωπο Λυτρωτή!

Γλυκέ μας  δάσκαλε,

Μη μᾶς  ξεχάσεις  τώρα πού ψάλλεις  στό ἀναλόγιο τοῦ οὐρανοῦ τό ἀέναο «Χριστός ἀνέστη… κροτῶν Πάσχα αἰώνιον». Κάνε  τήν  κρυστάλλινη φωνή σου ἱκεσία στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο γιά τούς  οἰκογενεῖς σου, τούς μαθητές  σου, τους συνεργάτες – συναδέλφους σου, τούς κληρικούς πού διακόνησες. Ἐμεῖς ἐλπίζουμε νά σε συναντήσουμε  στόν τόπο πού μέ  στοργή θα μᾶς ἐτοιμάσεις ἐν τῷ Φωτί, στήν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς  Βασιλείας τοῦ  Ἀναστάντος.  Γιά νά ἀκούσουμε  μαζί σου  «φωνῆς  μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης  ἰδού ἡ σκηνή τοῦ Θεοῦ μετά  τῶν ἀνθρώπων,…καί ἐξαλείψει ἀπ’αὐτῶν ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν  ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καί θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι οὔτε πένθος, οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι»

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ καί ζωή πολιτεύεται ! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ  Μιχάλη  καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος!