ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΖΗ (ΖΑΧΟΥ) ΝΙΚΟΛΕΡΗ,
ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ, ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ, ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

῾Ο ᾿Εμμανουήλ Χατζημάρκου ἀποτέλεσε γιά τήν ἐποχή του μία ἐξέχουσα μουσική - πρωτοψαλτική φυσιογνωμία καί ὀντότητα μέ πλατιά καί πολυσχιδῆ προσφορά στή Βυζαντινή Μουσική. ᾿Εξαίρετος ἄνθρωπος, ἀλλά καί ὑποδειγματικός δάσκαλος τῆς μουσικῆς μας. Διακρίθηκε γιά τή σπάνια καλλιφωνία του. ῾Η μελωδικότητα τῆς φωνῆς του δέσποσε ἐπί δεκαετίες στόν ἱεροψαλτικό κόσμο, ἀφοῦ ἔγινε πρότυπο μίμησης καί ἐπηρέασε βαθύτατα τούς νέους ἱεροψάλτες.

῾Ως ἄνθρωπος πού ἔχω ἀφιερώσει τή ζωή μου στή διακονία τῆς Ψαλτικῆς Τέχνης, ἐάν στούς γονεῖς μου ὀφείλω τό “ζῆν”, στούς δασκάλους μου ὀφείλω, ὅσον ἀφορᾶ στή μουσική, τό “εὖ ζῆν”. Εἶχα τή μεγάλη καί σπάνια εὔνοια νά συναντήσω καί νά γνωρίσω ἀπό κοντά τόν ᾿Εμμανουήλ Χατζημάρκου τό ἔτος 1973 στό ῾Ελληνικό ᾿Ωδεῖο (Παράρτημα Βόλου μέ διευθυντή τόν ἀείμνηστο Μπάμπη Κεχαΐδη), ὅπου σπούδαζα τά ἀνώτερα θεωρητικά τῆς Εὐρωπαϊκῆς Μουσικῆς γιά τήν ἀπόκτηση τοῦ πτυχίου ῾Αρμονίας. ῞Οταν μέ ἄκουσε ὁ ᾿Εμμανουήλ Χατζημάρκου νά ἐκτελῶ ἄσκηση τοῦ 5ου σολφέζ μέ πλησίασε καί μοῦ συνέστησε νά συνεχίσω κοντά του μαθήματα Βυζαντινῆς Μουσικῆς γιά τήν ἀπόκτηση Πτυχίου καί Διπλώματος. ᾿Εν τῷ μεταξύ εἶχα παρακολουθήσει μαθήματα Βυζαντινῆς Μουσικῆς στόν ἐπίσης ἐκλεκτό δάσκαλό μου, ἀείμνηστο Τρύφωνα Γερόπουλο. Μέ μεγάλη μου χαρά καί τιμή ἀποδέχτηκα τήν πρόσκλησή του καί μαθήτευσα ἐπί μία τριετία δίπλα του.

῾Ο ᾿Εμμανουήλ Χατζημάρκου ἦταν ἕνας ἐξαίρετος δάσκαλος, ἁπλός, μεθοδικός καί μεταδοτικός. Συγχρόνως δέ, φιλικός καί οἰκεῖος πρός ὅλους τούς μαθητές του. Μεταξύ των πολλῶν χαρισμάτων πού τοῦ δώρισε ὁ Θεός ἦταν καί αὐτό τῆς ἀκριβοῦς ρυθμικῆς ἀγωγῆς (ὁ χρόνος ἦταν μέσα στό “εἶναι” του), γιά τήν ὀρθοφωνία του καί γιά τήν πιστή ἐκτέλεση τῶν μουσικῶν κειμένων, μέ τίς ἀπαραίτητες, βέβαια, ἀναλύσεις τῶν μουσικῶν στολιδιῶν (ἄχρονες ὑποστάσεις). ῞Οταν ἔψαλλε, δημιουργοῦσε μιά καταπληκτική ἀτμόσφαιρα μέ ἀποτέλεσμα νά ὁδηγεῖ τούς πιστούς σέ προσευχή καί κατάνυξη. Τό συγγραφικό του ἔργο εἶναι ποικίλο, πολυσχιδές καί πολύ γνωστό στόν ἱεροψαλτικό κόσμο. Στό σημεῖο αὐτό σημειώνω ὅτι τό πρῶτο ἀκουστικό ἐρέθισμα πού πῆρα ἀπό τό δάσκαλο ἦταν τό Δεκέμβριο τοῦ ’56, ὅταν εἰσερχόμενος στό ῾Ιερό Ναό τοῦ ῾Αγίου Νικολάου, τόν ἄκουσα νά ψέλνει «Δύναμις» σέ ἦχο πρῶτο (σεμπά) μέ βάση τόν ἃὰ. ῏Ηταν μιά καταπληκτική ἑρμηνεία.

Στόν ἀγαπητό μου δάσκαλο ὀφείλω μεγάλη εὐγνωμοσύνη καί τήν εὐχή τό μεγάλο ἔργο του νά ἀποτελέσει φωτεινό παράδειγμα στούς νέους πού ἔχουν κλίση πρός τήν «τοῦ Δαμασκηνοῦ Θεία Τέχνη».